Jan XXIII przeszedł do historii jako „Papież dobroci”. Cztery dni po jego śmierci Walter Lippman napisał na łamach New York Herald:...
OFFERTA SPECIALE
OFFERTA SPECIALE
Tutto il sito - Mese
6,99€ 1 € al mese x 12 mesi
Poi solo 4,99€ invece di 6,99€/mese
oppure
1€ al mese per 6 mesi
Tutto il sito - Anno
79,99€ 9,99 € per 1 anno
Poi solo 49,99€ invece di 79,99€/anno
Podpisuję się pod tymi słowami, bowiem jestem też przekonany o prawdziwości również innego stwierdzenia: „Papież Jan mówił, że powiązanie nauczania Kościoła z procesem radykalnych zmian sytuacji politycznej i gospodarczej zainicjowane zostało przez Leona XIII encyklik Rerum Novarum. On sam kontynuował dzieło poprzednika nie tylko w dwóch ważnych encyklikach, lecz przede wszystkim zwołując Sobór Watykański II”.
Powróćmy jednak do określenia „Papież dobroci”. Pamiętam dobrze, że po raz pierwszy zostało on o użyte w Niedzielę Palmow 7 marca 1963 r. w rzymskiej parafii św. Tarsycjusza w dzielnicy Quarto Miglio, kiedy w najgorętszym okresie kampanii wyborczej papież udał się tam z wizytą. Z okazji odwiedzin papieża sekretarze walczących zajadle o głosy wyborców partii politycznych, a przede wszystkim Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej i Włoskiej Partii Komunistycznej zgodnie postanowili usunąć transparenty i plakaty propagandowe, zastępując je umieszczonym na białym tle napisem „Niech żyje dobry papież”. To wydarzenie stanowi oddający sprawiedliwość każdej ze stron przykład wspólnej manifestacji czci i miłości do Ojca. Hasło „Niech żyje dobry papież ” nie skłaniało do żadnych porównań, ani też nie ograniczało w żaden sposób papieskiej dobroci.
Do pewnego stopnia słowa te stanowiły trawestację życzeń, które dziesięć lat wcześniej na pożegnanie nowo mianowanego kardynała i patriarchy Wenecji skierował w imieniu członków korpusu dyplomatycznego ambasador Kanady w Paryżu Georges Vanier: „Czytałem, że Bergamo zawdzięcza swoj sławę trzem rzeczom: produkowanym tam winom i jedwabiom, a także wydobyciu żelaza. Wina z Bergamo przypominaj swym bogactwem serce Waszej Eminencji i żywość Waszego umysłu. Jedwab przywołuje na myśl Wasz subtelność, talent dyplomaty i błyskotliwe wyczucie najróżniejszych odcieni. Skoro Wasza Eminencja pochodzi z krainy jedwabi, z pewności nie będzie podobna do żadnego z surowych kardynałów Goi.
Zahartowan siłę słodyczy Waszej Eminencji z pewności łatwiej znaleźć na obrazach Rafaela. Jeśli zaś chodzi o żelazo z Bergamo to przywodzi mi ono na myśl niezłomne zasady, którymi Wasza Eminencja inspiruje swe życie, a także siłę Waszego charakteru i nieustępliwość, kiedy chodzi o prawdę. (...) Jesteście w pełni sił, Eminencjo i z pewności macie przed sob wiele lat, podczas których będzie Wam dane z pożytkiem dla świata wcielać w życie dzieło dobrego pasterza” (A.G. Roncalli Souvenirs d’un Nonce, Edizioni di Storia e Letteratura, Rzym 1963).
Lubił dzieci. Codziennie modlił się za wszystkie dzieci, które przyszły na świat w ciągu ostatniej doby, i to nie tylko w rodzinach katolickich, lecz także w domach niewierzących. Papież dobroci! Rozmaite i wymowne epizody, zaskakujące słowa przedstawicieli świata kultury i religii, stanowi dowód, że pojawienie się Jana XXIII na światowej scenie wzbudziło fascynację ewangeliczn dobrocią, która - jak czytamy w Dzienniku duszy Roncallego będącym zapisem jego myśli i rozważań „zajmuje szczególne miejsce w Kazaniu na Górze, bowiem: błogosławieni ubodzy, którzy się smucą, cisi, ci, którzy łakn i pragn sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, ci, którzy wprowadzaj pokój i którzy cierpi prześladowanie dla sprawiedliwości.”
No dobrze, a jaka jest wobec tego „tajemnica sukcesu” Roncallego?
To pytanie zadaje mi wiele osób. Odpowiadam, że sukces ten wyrasta z tradycyjnego, lecz mimo to charakteryzującego się wielkim dynamizmem wzorca formacji i kultury eklezjalnej, który - na pozór paradoksalnie - łączy w sobie surowy konserwatyzm z ewangelicznym otwarciem na drugiego człowieka. Szczególna wrażliwość alumna seminarium w Bergamo wyrasta z pnia surowej, inspirowanej patrystyk orientacji eklezjalnej. Wspomniany wcześniej Dziennik duszy zaczyna pisać ledwie czternastoletni kleryk, który do 81 roku życia regularnie prowadzi swoje zapiski. Roncalli przez całe życie pozostał tym samym młodym księdzem, charakteryzującym się niezaprzeczaln spójności myśli i działania, która cechowała go niezależnie od zmieniających się posług i stanowisk, pomimo ograniczeń, wad i braków wynikających z otoczenia i momentu historycznego, w jakim przyszło mu działać.
Był więc księdzem na dawn modłę, głęboko zakorzenionym na gruncie chrześcijańskiego objawienia, które nadawało ton i inspirowało jego posługę. Pragnął być kapłanem napiętnowanym żarem bliskości Chrystusa, nie dbającym o nic innego, jak o imię, królestwo i wolę Bożą. Wraził to w przemówieniu do kleru rzymskiego, wygłoszonym 25 stycznia 1960 r. „Osoba kapłana jest święta (...) wrodzone zdolności, trudne studia, dar słowa i charakter to płaszcz, który go spowija. Boż limfę bowiem, pozwalając mieć udział w tajemnicy i prowadzić dzieło apostolatu, kapłan czerpie z ołtarza. Tam jest należne mu przede wszystkim miejsce. Stąd przemawia do wiernych, kierując do nich będące owocem głębokich przemyśleń i przyswojone zdania. Kapłan w świątyni Pańskiej jest jak w domu, a święte słowa mszału, brewiarza i liturgii, nim wypowiedziane zostan w sanktuarium, winny najpierw rozbrzmiewać mu w duszy”.
„Dobry papież” Jan XXIII nie skłania nas, by z nostalgi spoglądać w przeszłość. Zachęca raczej do poszukiwania przygód i do dawania świadectwa, namawiając, byśmy na nowo otwarli Księgę Boż szukając w niej inspiracji do wierności i odnowy, pojęć, które powiązał ze sobą, by stały się przewodnim tematem Soboru Watykańskiego II i procesu wdrażania jego magisterium. Moc swojego charyzmatu, wymownym przykładem, sił dobroci i świętości Angelo Giuseppe Roncalli - Zwiastun Pana – przestrzega, byśmy nie poddawali się przemijającym i mamiącym oczy modom i przypomina o obowiązku zachowania czujności, kiedy nadchodzi noc.
Tłum. Anna T. Kowalewska
©Wszystkie prawa zastrzeżone Leggi l'articolo completo su
Il Messaggero